En we gaan naar Kenia .. !: Laatste week

Zaterdag: 23 april

Op zaterdag zijn we samen met Isaak naar Mombassa geweest. We zaten nog maar net op de matatu en het begon echt superhard te regenen! Jup regenseizoen was dan toch blijkbaar goed begonnen. Met bakken kwam het uit de lucht gevallen. In een mum van tijd stonden de straten helemaal onder water en kon je er bijna niet meer doorrijden. De chauffeur wou dan ook helemaal niet door de grote plassen rijden. Zonder te kijken en zonder rekening te houden met andere auto’s reed hij aan de andere kant van de weg. Was er iemand anders van de andere kant , dan reed hij ook gewoon door en begon hij als een gek te toeteren. Ahja de andere moet maar aan de andere kant gaan hé , ook al zijn zij aan de goede kant J Ja het verkeer hier in Kenia is niet alles. Er zijn hier geen verkeersregels, verkeersborden,… Je doet maar, Ukuna matata ! Ik heb toch wel heel dikwijls naar ergens anders moeten kijken dan naar de weg. Even niet nadenken en gewoon rijden! Als ik dan keek naar hoe hard de chauffeur reed dan zag ik dat zelfs het pijltje van de snelheid niet meer werkte! Ik dacht, okeeeej dan :) Even later hebben we dan nog bijna een koe de lucht zien ingaan. De chauffeur dacht er volgens mij nog geen seconde aan om het beest te ontwijken . Gelukkig was het beest zelf nog op tijd uit de weg . Wanneer we aankwamen was het nog steeds aan het regenen! Maar jah we moesten uit de matatu. De enige oplossing was: loooopen! En jaja, kletsnat waren we. Het was zot om te zien dat in zo’n korte tijd al de straten onder water stonden. Sommige straten leken zelfs al stromende riviertjes! En dan denk je wel even aan al die mensen die dat in de hutjes wonen. Onmogelijk dat die droog blijven in zo’n weer. Wanneer we op de ferri moesten was het nog steeds aan het regenen. En okeej daar gingen we dan weer: loooopen! Als je geluk had kon je af en toe ergens bij onder de paraplu lopen, was wel grappig. Kletsnat gingen we een dagje shoppen tegemoet. In de toektoek hebben we echt heel veel water over ons gekregen van andere auto’s. Het was wel lachen. Chanske dat het zonneke even later toch zijn best deed en we snel terug droog waren. Isaak heeft ons goed rond gegidst. Hij toonde ons de beste winkeltjes. En …. wat hebben we gekocht? Kanga’s, cakejes, kettingen en veel andere prullen. J We hebben voor Isaak ook enkele cadeautjes gekocht omdat hij ons zo goed gegidst had. Na een tijdje was Isaak ons geshop en gekies wel redelijk beu en zijn we dan maar terug richting Ukunda gegaan. Tof dagje!

Zondag: 24 april

Op zondag zijn we naar Wassini geweest. Hier was ik al eerder geweest wanneer mijn ouders op bezoek waren. De plaats waar ik gedoken en gesnorkeld heb en waar we dolfijnen gezien hebben! Het beloofde dus om een toffe dag te worden. Maar nog voor we vertrokken begon het alweer te regenen! Nee regenseizoen, het is toch niet zo mijn dingJ Maar soit, met goede hoop , dat het wel zou stoppen zijn we dan uiteindelijk toch maar in de auto gestapt. In plaats van dat het minderde, viel de regen er echt weer met bakken uit! Dat beloofde . Wanneer e op Wassini aankwamen hebben we nog een half uur moeten wachten voor we op de boot konden. Wanneer we op de boot aankwamen op onze boot konden we al bijna niet meer gaan zitten. Er zat echt veel te volk op de boot en alles was nat! Holeej! Na een beetje gewring konden we dan toch gaan zitten. Jaja en na een half uur heb ik al moeten overgeven! De zee was zo wild dat de boog echt van hier naar ginder ging! Echt tof dat het was J Wanneer we eindelijk konden gaan snorkelen bleek dat er snorkelmateriaal tekort was! Ik had geen snorkel en geen bril. Echt handig als je gaat snorkelen J Uiteindelijk heb ik er dan toch eentje gekregen. Een bril waar het water in kwam en een snorkel die kapot was! Mar soit uiteindelijk maakte het niet uit want er was geen visje of koraal te bespeuren in het water. Na een half uur zijn we al terug verder gegaan en was het tijd om te gaan eten. Ook hier waren er veel beloofde dingen niet aanwezig. Je zag dat alle mensen al slecht gezin begonnen te worden. Nee, goed georganiseerd was het niet. Na de middag hadden we normaal de kans om nog naar de mangroves te gaan. Ik en Lies wilden de mangroves nog echt gezien hebben. Uiteindelijk zijn we er bijna moeten doorlopen omdat er geen tijd meer was. Ik en Lies hebben goed getreuzeld omdat we het wel echt schandalig vonden dat we zo snel moesten zijn. Uiteindelijk kreeg die persoon die dat ons rondleidde altijd boze telefoontjes van zijn baas dat hij moest opschieten. Echt gezellig. Wanneer we terug op de boot waren gingen we nog op de dolfijnenjacht. Amai hier was echt een grappig moment. Ik hoorde iemand roepen: dolphin, doplhin. Heel de boot natuurlijk recht en klaar mat zijn kokdaske! We zagen inderdaad iets in het water. Ik zei nog tegen lies: Jah ik zie precies twee neusjes van dolfijnen! Wanneer we uiteindelijk dichterbij kwamen zagen we dat het iemand was die aan het snorkelen was! J Echt heel grappig! Iedereen maar klaar staan met zen kodak! Die mens wist volgens mij niet wat hem overkwam! Een van de mensen op de boot begin te wuiven naar de man in het water en riep: Hello dolphin! Toen kon de mens er helemaal niet meer aan uit! J Maar soit , de neusjes die ik dacht te zien waren dus gewoon zwemvliezen die een beetje boven het water uit staken! Jah, het was wel een teleurstelling! Verder hebben we niets meer gezien van dolfijnen. Het was een ongeluksdagje denk ik :) Ik heb ook nog een tijd met de man zitten babbelen die ons door de mangroves geleid heeft. Hij zag er echt heel triestig uit. Hij legde uit dat zijn baas aan de telefoon gezegd had dat hij geen salaris zou krijgen voor die dag omdat hij te laat weer op de boot was. Jup dan voel je jezelf even echt heel schuldig. Wij hadden natuurlijk redelijk hard getreuzeld in de mangroves. Ik vind het echt schandalig. Iedereen heeft de hele dag op die mens zijn kap gezeten en hij heeft zo zijn best gedaan om alles goed te doen bij iedereen. En dan op het einde van de dag krijgt hij te horen dat de hele dag voor niets geweest is. Ik vond het echt super erg! Dat die baas dat nog maar kan maken. Maar….. dat kan dus allemaal hier. En dan te denken dat er 30 personen op de boot zaten die allemaal 50 euro betaald hebben. Al dat geld voor die mensen die iedereen van alles beloofd hebben maar er niets van waar gemaakt hebben. Zooo oneerlijk. Op het einde van de dag kwam de persoon die alles geregeld had voor ons , ons ophalen met de taxi. De hele wagen was kwaad op hem. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik heel teleurgesteld was en heb ik gevraagd of we iets in de plaats kregen. Onmiddellijk kregen wee een voormiddagje snorkelen bij ons aan het strand cadeau. Dat zagen we natuurlijk wel zitten en zijn we akkoord gegaan. Dat maakte de dag toch nog een beetje beter! Eenmaal thuis hebben we nog snel gegeten en weer snel onder de wol gekropen. Het was al bijna tijd voor onze laatste dagen speelplein!

Maandag: 25 april

Regen regen en nog eens regen! Vandaag hebben we niet zo veel kunnen doen op de speelpleinwerking. Het heeft bijna de hele voormiddag geregend. We hebben de kinderen dan binnen laten spelen met blokken en ander speelgoed. Tussen de buien door hebben we buiten nog enkele tikspelletjes gespeeld. Dat was wel tof, nog eens goed actief zijn J Hoewel dit wel moeilijk begint te worden aangezien we allemaal echt wel heel moe beginnen te worden. De drie maanden Kenia beginnen hun tol te eisen. Vorige vrijdag ben ik trouwens naar de dokter geweest omdat mijn slokdarm naar mij gevoel een beetje ontstoken was. Ze hebben daar toen ook bloed genomen en het resultaat: veeel vitame tekort! Ik denk dat iedereen na zijn reisje hier een serieuze vitaminekuurl moet ondergaan. Terug veelzijdig eten en genoeg slapen! Jup dat gaat ons goed doen J Maaar nog even volhouden dus!

Na de speelplein waren we klaar om te gaan snorkelen. En jaja het weer zat ons weer ongelofelijk goed mee. We zaten nog maar net op het bootje en het begon weer te regenen. Hup wij terug uit de boot en door de regen terug naar huis. Kletsnat boempatat ;) Wanneer we terug thuis waren ben ik dan maar aan mijn valies begonnen! Vaststelling van de dag: valies veeeeel te klein en veeeel te veel souveniers. Ik vraag me af hoe ik dat ga klaarspelen. Uiteindelijk ben ik dan maar uit miserie gestopt met inpakken en besloot dat ik deze week maar veel moest selecteren om hier aan de kinderen te geven. De kindjes zullen blij zijn J

Dinsdag 26 april

EEEENNNNN regen regen en jaja nog eens regen. Vandaag was het nog erger dan gisteren. Het stopte gewoon niet met regenen. De dag viel echt letterlijk in het water. We hebben dan maar geschilderd en een filmpje gekeken. Je kon echt niet veel anders doen. De directeur kwam zelfs mee schilderen! Vol concentratie was hij een auto aan het tekenen! Mooi om te zien. Achteraf is iemand van ons de tekening aan de deur van zijn bureau gaan hangen! Jaja hij zal blij zijn met zijn nieuwe deur als de school terug begint ;) Het was ook fascinerend om te zien dat iedereen een auto op dezelfde bijzondere manier tekend. Ik denk dat ze dat hier echt op school leren. De kinderen tekenen allemaal op dezelfde wijze. Ze hebben niet de fantasie denk ik om een eigen creatie te maken, wat eigenlijk toch wel een beetje jammer is.

Tijdens het schilderen kregen we plots het nieuws dat de oude school was ingestort! Eindelijk dachten we! Ik weet nog niet of ik het al verteld heb maar de oude school staat eigenlijk in de weg om te spelen. Het is een gebouw dat dus op instorten staat maar dat van de eigenaar niet weg mag. Het staat net niet meer op de grond van Katrien dus kan ze er niets aan doen. Maaar nu, heeel misschien gaat de school dan toch uiteindelijk weg en kunnen de jongens op een goed terrein voetballen. Late we het hopen J

Na de middag hebben we kookles gehad van John. Ik en lies wilden weten hoe je het deeg van Somosa’s maakt. Somosa’s zijn kleine hapjes van deeg met een vulling erin. De vullingen zijn verschillend. Je kan eigenlijk kiezen wat je erin stopt. Hier kan je het vaak eten met bonen, gehakt of patatjes. Allemaal echt heel lekker en goedkoop. Hier op straat kan je er vaak eentje kopen voor maar 5 cent. Echt leuk om hier hapje te kopen. Maar soit, de kookles…. Tot onze verbazing was het enkel water en bloem waarmee je het deeg moet maken. Heel simpel en lekker! Als ik thuis ben ga ik het zeker eens een keertje proberen! Als vulling hebben we kip en verse groentjes genomen! Lekker ,echt lekker J

Woensdag 27 april

Op woensdag was het de laatste dag speelplein. Gelukkig was het vandaag wel goed weer en zijn we voor de laatste keer nog een keertje naar het strand kunnen gaan. Voor mij was het strandbezoekje echter kort omdat An, een van de kinderen in een zee-egel getrapt was. Heel pijnlijk. An probeerde de pinnen uit haar vet te trekken maar er bleef nog een stukje zitten. Ik ben dan maar met haar naar het dispensarie geweest. Het was weer heel fijn om aan te zien. Met een naald en een mes zat de dokter in haar teen te wroeten! Ocharme het kind. De tranen rolden over haar gezicht. Gelukkig zijn de Keniaanse kinderen hier echt wel hard en heeft ze zich sterk gehouden. Ik was zelf al lang flauwgevallen denk ik J Na het dokteravontuur zijn we nog even naar het strand geweest. An wou heel graag terug naar het strand. Het was de eerste keer dat ze mee was geweest. Ze was een beetje de pechvogel van de dag J Na het strand hebben we de kinderen als afscheid frisdrank en een koekje gegeven! Jaja dat was feest voor de kinderen. ze genoten ervan. Als afscheid en als bedankje zongen de kinderen nog enkele liedjes voor ons. Weer een klein emo- momentje. Het zijn allemaal schatten!

Na de middag ben ik dan mij sponsorkindje Juma gaan bezoeken ,maar dat verhaal heb je al eerder kunnen lezen. Ja ,mijn blog is niet echt meer in volgorde ;)

’s Avonds zijn we met James en Fatuma naar de tsjakatak geweest. De laatste keer op z’n Keniaans feesten. Die avond zijn we ook nog enkele weetjes te weten gekomen! Wist je dat muggen naast je oor vliegen en zeggen: waaaaake uuuuppp! Mevrouw Fatuma was er alvast van overtuigd. Mister James vertelde een nog straffer verhaal. De muggen vliegen naast je oor zodat je met je hand zou bewegen. Ze zouden weten dat we hen horen als ze naast ons oor vliegen. Als we dan reageren dan zouden ze weten dat we levende mensen waren en dan waren ze klaar om te steken J Slimme beesten die muggen ;) De straffe verhalen hielden echter niet op. De kenianen hebben blijkbaar een angst voor uilen. Ze geloven dat wanneer een uil aan of in je huis komt er iets heel slechts zal gebeuren, zoals iemand die sterft. Heel vreemd maar fascinerend om te horen. We hebben ook ontdekt dat hij niet alleen een tekentalent is maar ook een acteertalent. Een uil en een krab doet hij na als de beste! Echt geweldig! Het is fijn dat we op het einde van deze maanden toch echt wel een goede band hebben gecreëerd met de leerkrachten. Het is fijn maar het zal langs de andere kant ook moeilijk zijn om ze weer achter te laten!

Verder hebben we nog heel wat gedanst en vreemde mensen gek zien dansen! Echt een geslaagd avondje!

Donderdag 28 april

Vandaag had ik afgesproken met Omari om de matrassen en muskietennetten voor Juma te gaan kopen. Om 10 uur stonden we al klaar om te vertrekken. Natuurlijk hebben we weer een half uur moeten wachten voor de regen voorbij was. Wat had je anders gedacht. Als je niet moet wachten op een persoon is het wel het weer of iets anders waar je op moet wachten! Polé polé J Eenmaal de matrassen gekozen waren was het tijd om ze op de motto te binden! Geweldig was het! Vooral onderweg! Twee rijdende matrassen op de baan;) Onderweg keek ik er al enorm naar uit om te zien wat de reactie van de familie was J Ik werd echt weer super goed ontvangen! Ik kreeg onmiddellijk een knuffel van de grootvader. Tof! Ik zag hun oogjes ook al onmiddellijk glunderen wanneer ze de matrassen zagen. Al snel waren ze bezig met alles van de motto te halen. Bij het binnenkomen in de kamer was ik wel een klein beetje teleurgesteld. Er lag een matras op een van de bedden. Al snel kwamen er heel wat vraagtekens bij mij naar boven. Waarom lag er gisteren echt niets op de bedden en vandaag wel? Hadden ze iets achtergehouden? Gisteren was er een kamer, namelijk de kamer van de grootouders , waar ik was in geweest. Ik vroeg me af of ze de matras misschien verstopt hadden omdat ze afwisten van mijn komst. Vandaag wisten ze echter niet dat ik kwam en zag de kamer er al iets beter uit. Toeval of niet ik weet het niet. Wanneer ik gisteren op bezoek was lag het jonge zusje van Juma te slapen in de andere kamer. Was het daarom dat de matras er niet lag maar in de andere kamer? Ik zal het nooit weten denk ik. Eerst was ik teleurgesteld en langs de andere kant besefte ik dat ik ook niet te snel mag oordelen. En als ze het toch met opzet gedaan hebben, mja hoe zou je zelf zijn als je niets hebt… Ik ben ervan overtuigd dat hoe dan ook deze matrassen zeer nuttig zijn in het gezin. Ook al waren er 1 of 2 matrassen aanwezig het was zowie zo niet genoeg voor 6 mensen. Daar bovenop was de matras die ik gezien had in slechte staat! Duuuus dat ze er maar van genieten dan J Muskietennetten heb ik er niet gezien dus die hadden ze echt wel nodig. Omari heeft onmiddellijk alles in orde gebracht samen met de grote broer van het gezin. Het zag er goed uit! Het hele gezin was me heel dankbaar. Het kleine zusje was echt de hele tijd vrolijk in het rond aan het springen, zo blij was ze. Na een hele fotosessie ben ik dan toch met een content gevoel vetrokken.

In de namiddag zijn we nog met alle vrijwilligers kleren gaan uitdelen in het dorp. Ik had nog twee zakken vol met kinderkleertjes. Het was weer snel uitverkocht. Het was niet enkel kleertjes uitdelen maar ook een afscheid voor Nikki, An en Jessica. Zij vertrekken namelijk op vrijdag. Met ongeveer 30 kinderen achter ons zijn we het hele dorp doorgetrokken. Onderweg zijn we nog in enkele huisjes gaan kijken van kinderen van de speelplein. In sommige huisjes was de situatie toch nog erger dan je denkt. Kinderen die met drie op een kleine houten plaat moeten slapen, zonder matras. Jup dat doet pijn. Zeker als je weet dat je net een matras hebt gegeven aan kind dat er misschien eigenlijk al eentje had. Ja het is en blijft Kenia, miserie waar je niet veel aan kan doen als persoon alleen. Enkele kan je helpen maar niet allemaal, hoe graag je het ook zou willen. Je moet je dan maar optrekken aan de kinderen die je wel hebt kunnen helpen. Soms gaat de al wat beter dan anders.

Wanneer we het hele dorp door waren ,was het tijd voor de drie andere vrijwilligers om afscheid te nemen. Ik was wel een beetje blij dat ik dat nog even kon uitstellen.

S’ Avonds zijn we voor de laatste keer met zen allen gaan eten. Ne goeie vettige hamburger ;) Die heeft gesmaakt. Een goede afsluiter als je het mij vraagt! Het gaat wel raar doen als ze weg zijn! Stilletjes aan de overkant J We zullen ze missen!

Vrijdag: 29 april

Vanmorgen hebben we nog eens een poging ondernomen om regenloos te gaan snorkelen! En jaja tot onze verbazing is het toch gelukt. Het materiaal trok wel weer op niets en er was niet zo veel te zien maar het was wel tof! Er waren al meer visjes te zien dan op Wassini. Zelfs een vieze waterslang, waar ik toch wel een beetje schrik van had J Na het snorkelen zijn we naar de zandbanken geweest. Daar kon je gewoon in het midden van de zee gaan zitten. Echt geweldig en heel mooi!

Na het snorkelen zijn we zo snel mogelijk naar huis gegaan om afscheid te nemen van de anderen. Het was wel een beetje mislukt want de taxi was een haf uur te vroeg gekomen om ze weg te brengen naar de luchthaven. Gelukkig hebben we ze onderweg nog tegenkomen en hebben we nog snel dag kunne zeggen. Wanneer we terug aankwamen aan de vrijwilligerswoningen was et maar stilletjes en leeg. Toch wel een beetje vreemd.

Voor de rest hebben we de dag gevuld met het aanvullen van de mappen van KG1, bruin branden in het zonnetje en met iets lekkers te gaan eten bij de lovebakery. Het was een echt vakantiedagje!

Zaterdag 30 april

Inpakken, rommel wegdoen,wassen,… . Dat was zowat de dagopvulling van deze voormiddag! Geen vakantiedagje vandaag. Het kan niet altijd vakantie zijn hé ;)

In de namiddag zijn we nog twee sponsorkindjes gaan opzoeken. Justus, een sponsorkindje van mijn tante en Juma, sponsorkindje van Lies. Jammer genoeg weer met enige frustratie. We hadden afgesproken met mevrouw Futuma. Eerst kwam ze om 11 uur, daarna weer om 2 uur en om half 3 was ze er nog steeds niet om dan tot de conclusie te komen dat ze eigenlijk helemaal ergens anders zat. We zijn dan met Omari maar alleen op pad gegaan. We hebben echt heel lang moeten zoeken achter Justus. Mevrouw Fatuma had ons een hele foute weg gegeven. Met de nodige hulp van de mensen in de buurt hebben we Justus dan toch gevonden. Mevrouw Fatuma had het gezin blijkbaar wel niet op de hoogte gebracht van onze komst want niemand van de familie was thuis. Enkel Justus en zijn broer. Ik kon ook geen kijkje gaan nemen in het huis omdat de deur op slot was. Dat vond ik wel jammer. Vanbuiten af zag het er wel een mooi huis uit en had ik het gevoel dat hij het wel goed had. Ook hier had ik weer heel wat eten meegenomen maar moest het dus achterlaten bij iemand anders. Hopelijk zijn deze mensen eerlijk genoeg om het aan de mama te geven J Justus was echt wel een heel schattig kindje! Grote ogen dat die had, niet te doen. Hij kon ook al redelijk goed Engels voor zijn leeftijd dus ik denk dat hij het wel goed doet. Ik was toch weer blij dat ik hem heb kunnen ontmoeten!

Daarna zijn we het kindje van Lies gaan opzoeken. Tot onze grote teleurstelling was het kindje en de mama helemaal niet thuis. Ook hier had Fatuma niets geregeld hoewel Lies het duidelijk gevraagd had. We waren dus voor niets geweest. Eigenlijk waren we een hele dag verloren voor bijna niets. We jammer als het je laatste dagjes zijn. Ik heb wel verteld aan mevrouw Fatuma dat we een beetje teleurgesteld waren. Ze beseft uiteindelijk wel dat ze ons in de steek gelaten had. Achteraf kwamen ook wel tot het besef dat de mensen hier vaak geen nee durven zeggen als je ze iets vraagt. De dag voordien hadden we gevraagd dat het mogelijk was om samen de kinderen te bezoeken. Ze vertelde dat het geen probleem was. Vandaag hoorden we echter dat ze pas om 5 uur thuis was gekomen van een huwelijk. De mensen zeggen hier vaak ja als je ze iets vraagt, ook al kunnen ze niet. Het vervelende is dan we dat je een hele dag zit te wachten zonder dat er iemand komt. Ja dat is nog wel een cultuurverschilletje! Maar soit uiteindelijk heeft Lies nog kunnen regelen dat ze morgen het kindje nog kan zien. Duuus… eind goed al goed denk ik dan.

Morgen is het ons laatste dagje hier! Het doet ongelofelijk raar! Het is echt zooo snel voorbij gegaan. Ik kan het nog altijd niet echt geloven dat het erop zit. Testrak toen ik door het dorpje aan het wandelen was, besefte ik echt dat ik het hier serieus ga missen. Al die mensen die je hebt leren kennen ,die vrienden van je zijn geworden,… je moet ze nu plots allemaal achterlaten. Het gaat niet makkelijk zijn. Ik ga ze zo enorm hard missen! Kenia, het gaat me nooit meer loslaten. Het was een ervaring om nooit meer te vergeten! Mijn oogjes zijn opengegaan, de andere kijk op het leven is er wel degelijk! Ik hoop dat ik dat nooit zal vergeten!

Asante Sana Kenia!

Foto's

Mombassa : in de regen